Laatste nieuws

Hallo allemaal,

Nog even een laatste nieuwsbericht voor dat we weer op huis aan gaan.
Onze 3de outreach eindigde voor mij (Elly) nogal onfortuinlijk. Na 4 dagen zware diarree en overgeven begon ik uitdrogingsverschijnselen te vertonen en eindigde ik in het ziekenhuis waar ik snel aan het infuus ging. Bloedonderzoek gaf ook een gestoorde leverfunctie aan maar dat bleek later alleen het gevolg te zijn van hetgeen ik opgelopen had en met medicatie en een dieet moet dat weer goed komen. Regel binnen OM is dat als je in een ziekenhuis terecht komt je niet meer terug mag naar het veld waar je werkt dus ben ik terug gegaan naar het OM center en zijn Gert en Noa samen daar gebleven. We zijn naar het internationale ziekenhuis gegaan wat gelukkig heel goed was. Helaas is er daar maar 1 van in heel Moldavie. In tegenstelling tot de nadere ziekenhuizen moeten de artsen en het personeel hier wel een diploma hebben en wordt er zwaar gescreend en gecontroleerd.

Hoe het zo gekomen is weet niemand, het is hier ontzettend warm geweest en er was een uitbarsting van zwarte vliegen die ook op al het eten zitten. De hygiene in de dorpen is soms ook niet wat het wezen moet en de vrouwen die ons eten koken doen erg hun best maar zijn soms niet al te hygienisch. Daar komt bij dat de meeste mensen in de dorpen een buiten wc hebben (een gat in de grond) en dit uiteraard altijd vliegen aantrekt.
Hoe dan ook, ik voel me inmiddels weer een stuk beter.

In Razeni hebben we bij het kinderprogramma nogal wat tegenstand gehad van een Orthodoxe priester die “toevallig” naast het veld woont waar we de kinderen iedere ochtend verzamelde. Het eerste uur kwam hij al naar ons toe om te horen wat we hier eigenlijk deden en waarom. Hij was er niet van gediend dat wij als christenen zijn zielen probeerde te winnen. Na een heel gesprek met onze teamleider vertrok hij weer en liet ons met rust. Maar op de laatste dag stonden er al een heel groepje mensen ons op te wachten en te konkelefoezen. Uiteindelijk kwamen er 2 vrouwen op ons af die verhaal kwamen halen en begonnen te schreeuwen wat we hier deden en om legitimatie vroegen en of we wel toestemming hadden enz. De priester werd er weer bijgehaald en er ontstond een heel gesprek. Tijdens dit gesprek veranderde de vrouw die het hardste schreeuwde zienderogen. Er werden heel veel bijbelsteksten aangehaald vooral die waarin het gaat over het handen en voeten geven aan het geloof, dat geloof zonder de werken een dood geloof is. De orthodoxen pretenderen namelijk wel gelovig te zijn maar het is alleen het woord (traditie en regels) en niet van de daad, ook de liefde is ver te zoeken (er zijn zelfs orthodoxe priesters die in de vrouwenhandel zitten). Blijbaar heeft de vrouw op deze manier nog nooit het evangelie uitgelegd gekregen en was verwonderd over wat zij hoorde. Aan het eind bedankte zij onze teamleider zelfs voor het gesprek. Wie weet, misschien moesten wij hier alleen maar zijn voor haar.
Soms is de haat tegen christenen onder orthodoxe mensen zo groot dat ze zelfs hun kinderen vertellen dat wij heel gevaarlijk zijn, dat we kinderen mishandelen en opeten. Ook het bijgeloof is hier ontzettend aanwezig, zelfs onder christenen. Toe Gert een keer een liedje floot in de kerk kwam er iemand op hem af die vroeg omdat niet te doen, het kon boze geesten in de kerk brengen.

Een van de kinderen die we daar ook ontmoetten was Maxim (15 jaar) die zich verbaasd afvroeg wat wij aan het doen waren. Vol ongeloof keek hij ons aan toen wij vertelden dat wij uit het buitenland kwamen om hier te zijn voor hen omdat God van ons vraagt er te zijn voor anderen. Een groep vreemde volwassenen die naar de kinderen van dit kleine dorp van 600 inwoners omkeek? Zijn vader en moeder hadden nog nooit iets met hem gedaan, zijn altijd dronken en slaan hem en zijn broertje veelvuldig. Hij was zo blij met onze aandacht voor hem en wilde overal helpen waar het kon. Hij was geinterresseerd in de bijbelverhalen en was enorm blij toen wij hem een bijbel gaven, voelde zich, waarschijnlijk voor het eerst van zijn leven, even heel speciaal. Toen Gert zei dat hij hem zondag wilde ophalen voor de kerk kon hij niet geloven dat iemand dat speciaal voor hem wilde doen. Maar zondag was hij wel in de kerk.

Met 2 OM medewerksters ben ik naar Transnistrie gereden om een meisje uit een weeshuis te halen voor het meisjeskamp maar helaas was zij gevlogen. Dit meisje en haar oudere zusje zijn herhaaldelijk verkracht, verkocht en mishandeld. Het oudste meisje (14 jaar) is zwanger geweest, waarschijnlijk van haar vader, en heeft een abortus ondergaan. Ze hebben geen idee wat een normaal leven is.

Transnistrie is een gebied/land waar alles wat bij de wet verboden is gebeurt. Vrouwen, drugs en wapenhandel tieren hier welig. Ik ben over de R13 hier naar toe gereden en dat is de weg waar meer dan ergens anders gesmokkeld wordt. Van uranium voor kernbommen tot de meest geavanceerde wapens en natuurlijk vrouwen gaan hier de grens over en worden vanuit Europa verder over de wereld verspreidt. Uiteraard doet de douane hier aan mee en soms gaat dezelfde partij sigaretten talloze keren de grens over en weer en moeten er steeds betaald “invoerrechten” worden.
Kinderen kun je zo meenemen, er wordt niet naar paspoorten gevraagd.

Het weeshuis hier is er een van het ergste soort, kinderen krijgen nauwelijks te eten, meisjes worden de jongens verkracht, soms krijgen ze een appel maar als ze die niet binnen de gestelde tijd opeten wordt het restant weer afgepakt. Een jongetje wat Lego kreeg van een amerikaanse sponsor was het ’s avonds al weer kwijt, afgepakt door een “verzorgster” die vond dat als haar kinderen dit speelgoed niet hadden, hij het ook niet nodig had. Inmiddels kan ik een boek schrijven over alle ellende die hier heerst en soms is het moeilijk om positief te blijven. Voor veel hiervan kunnen we begrip opbrengen. Een moeder die te arm is om voor haar kinderen te zorgen en ze niet te eten kan geven, waar de kinderen alleen maar een last zijn, moet dan voor andermans kinderen zorgen. Veel moeders geven niets om hun eigen kinderen laat staan dat ze om andermans kinderen iets geven. Dan pak je wat je pakken kunt.
Maar het is moeilijk om het kwaadaardige gedrag te begrijpen, een moeder die elke keer weer als ze dronken is verbrandt wat haar kind het liefste is, de goede schoolresultaten, een nieuw kledingstuk of knuffeltje gaan het vuur in. Onbegrijpelijk.

De 2e week van deze outreach waren we in Vadu lui Voda, een soort vakantieoord. Hier was een kamp georganiseerd, speciaal voor zeer kwetsbare meisjes.
102 meisjes tussen 10 en 14 jaar, die al heel wat meegemaakt hebben in hun nog jonge leventjes.
Mishandeld, verkracht, een abortus ondergaan, zelfmoordpogingen en slachtoffers van mensenhandel. Veelal zonder een van de ouders, of met dronken ouders. Vaak zonder vader en als er al een vader aanwezig is in het gezin, is het iemand die niet naar ze omkijkt of ze mishandeld/misbruikt.
Je kunt er bijna geen voorstelling van maken.
Maar nu konden ze gelukkig even een paar dagen genieten en op adem komen.
Slapen in een mooie kamer, iedere dag douchen, 3x daags een maaltijd, en een mooi zwembad. Een prachtig oord voor deze meiden. Even de zorgen opzij!
Dagelijks een mooi programma met lessen over allerlei zaken die belangrijk zijn, maar die ze thuis niet leren. Ook lessen uit de bijbel en ze ontvingen alle 102 een bijbeltje.
Maar ook veel ontspanning als fietsen, klimmen op een klimmuur, allerlei knutselwerk, muziek en natuurlijk zwemmen. Alleen dat al is iets wat de meeste nooit hebben gedaan in een echt zwembad. 90% van hen kan niet zwemmen.....
Ook hebben we een avond gehad over de rol van vaders. Een pijnlijk onderwerp, waarbij veel emoties loskwamen. Ik (Gert) heb hier over gesproken en iedereen een vaderlijke knuffel belooft voor wie dat wilde. Tijdens dit kamp was ik de enige man/vader. Ik heb heel wat afgeknuffeld, En wat een verdriet kwam er los!
Mijn shirt was nat van hun tranen. Dan lijkt het wel alsof je hun verdriet echt voelt. En kun je eigenlijk alleen maar met ze mee huilen.
Wat missen zij zoiets eenvoudigs als dit in hun leven.
Met het team hebben we ze de handen opgelegd en met een ieder van hen gebeden.
Sommigen bedankte me omdat ik met ze had gespeeld in het zwembad, anderen schreven op een kaart dat ze van me hielden omdat ik er was. Onvoorstelbaar voor zoiets “normaals”.
Maar God heeft in die paar dagen kamp krachtig laten zien aan deze dames in spe dat Hij er is, ook voor hen. Of juist voor hen. Hij heeft Zijn liefde laten zien door ons team heen.
Afgelopen donderdag zijn we weer terug gegaan en hebben we afscheid van deze meiden genomen, met pijn in ons hart. Van dit heerlijke oord weer terug naar hun eigen moeilijke omstandigheden. Maar we zijn er zeker van dat Dumnezeu (God) met ze mee is gegaan...

Thirza is geweest en we hebben een paar drukke maar mooie dagen gehad. Ze heeft meegeholpen met het “gewone”werk zoals voedselpakketten rond brengen en op bezoek gaan bij hele arme families, een kinderprogramma verzorgd enz.

Maria is er slecht aan toe en het zal voor haar waarschijnlijk binnen een paar weken afgelopen zijn. Toen wij haar de laatste keer bezochten was ze nauwelijks nog aanspreekbaar, heeft ontzettende doorlig plekken die niemand verzorgd. Haar ene hiel is helemaal kapot en de deken waarop ze ligt is doorweekt en beschimmeld van het wondvocht en de vliegen komen er op af. Toen ik het liet zien aan haar man haalde hij onverschillig zijn schouders op. Ze eet ook niet meer en is dus broodmager.

Zoals gezegd is dit het laatste nieuws, 21 augustus hopen we weer thuis te zijn.

Hartelijke groet,

Gert, Elly en Noa