Onze eerste weken
Blijf op de hoogte en volg Gert, Elly en Noa
08 Juni 2015 | Moldavië, Chisinau
Hallo allemaal,
Het is inmiddels al weer ruim 3 weken geleden dat wij uit Nederland zijn vertrokken, tijd voor een berichtje.
Na een ontspannende reis van 4 dagen kwamen wij op vrijdagmiddag aan in Chisinau en kregen een warm welkom. Na een paar rustige dagen o.a. op zondag een kerkdienst, maandag teamdag met een BBQ in het bos en dinsdag gebedsdag zijn we aan het werk gegaan. Dit had nog wel wat haken en ogen want de voortvarendheid die wij in Nederland kennen is hier ver te zoeken. Al voor dat wij vertrokken hadden we gevraagd of er al bekend was wat we zouden gaan doen maar niemand wist dat nog. Er van uit gaand dat we dat maandag wel te horen zouden krijgen hebben we het verder maar laten rusten maar dinsdag wist eigenlijk nog niemand wat we moesten doen. Daarna werd er opeens druk naar allerlei mensen gebeld waarna bleek dat de meeste afdelingen ons wel konden gebruiken en we door de bomen het bos niet meer zagen. De ene dag maakten we tenten schoon voor de zomerkampen en de dag erna moesten we een weeshuis bezoeken, voedselpakketten gaan inslaan en rondbrengen, nieuwsbrieven in enveloppen doen, bezoeken afleggen, in de keuken helpen en kinderwerk doen in andere dorpen en werden we uitgenodigd voor het eten bij andere teamleden om elkaar beter te leren kennen. Tussendoor moeten we er ook nog op letten dat Noa haar schoolwerk doet want zij heeft nog steeds wel een beetje het idee dat ze 3 maanden vakantie heeft. Nu is het ook een drukke tijd hier zo vlak voor de outreaches en het gaat er voor ons gevoel nogal chaotisch aan toe. Soms wordt er anderhalf uur gediscussieerd over wat we hoe en wanneer moeten doen, er worden allerlei mensen gebeld en als het dan geregeld is moet er eerst koffie gedronken worden. Naar ons idee niet zo’n efficiente werkwijze maar we leren flexibel te zijn en ons gewoon maar aan te passen.
Tijdens de bezoeken die we afleggen is het eens te meer duidelijk waarom we hier willen zijn. Hoewel het mooie landschap veel rust en vrede uitstraalt als je er door heen rijdt en je bijna niemand tegen komt op de wegen en denkt; wat zou ik hier graag wonen, veranderd dat totaal als je een dorp binnen rijdt. Je komt bij mensen die op een prachtig plekje wonen maar in zulke erbarmelijke omstandigheden leven dat je je afvraagt hoe het sowieso mogelijk is om in leven te blijven. Een huisje met 1 kamer dat totaal vervallen is, de bovenverdieping is al half afgebroken, de zoldering hangt zodanig naar beneden dat de situatie levensgevaarlijk is en dan zo buitengewoon smerig met een stank van jaren dat de ratten er op af komen. Draai je je om dan zie je een prachtige weidse omgeving. In bovengenoemd huis (zie foto’s) woont een verlamde, alcohol verslaafde man met zijn vader zonder enig inkomen en afhankelijk van wat anderen hem geven.
We bezochten Vasile en Maria, mensen van middelbare leeftijd. Zij is afgelopen winter plotseling verlamd geraakt en ligt op een oude doorgezakte bank in een ontzettend vies huisje waar het wemelt van ongedierte en wordt zo goed en kwaad als het gaat door haar man verzorgt. Ook zij hebben geen werk en inkomen. Onbeweeglijk ligt zij op de vieze bank en in haar ogen is niets meer te lezen dan een doffe gelatenheid.
We hebben Ion bezocht, een man van 46 die op 7 jarige leeftijd zodanig door zijn vader op de grond is gegooid dat hij verlamd is geraakt en ook zijn benen niet verder gegroeid zijn, hij kan dus niet lopen en schuifelt al zittend wat rond. Hij is een aantal keer geopereerd en tijdens een van deze operaties ook nog blind geworden. Ion zou heel graag een keyboard hebben want hij houd veel van muziek en zou dan ook in de kerk mogen spelen. Janet, een van de OM medewerkers heeft geprobeerd dit te regelen maar kon niet aan genoeg geld komen. En wat gebeurd er nu? Afgelopen dinsdag kwamen hier nog een paar andere Nederlanders aan die OM projecten ondersteunen en deze kwamen bezoeken. Tot onze grote verbazing blijkt het een van onze klanten te zijn. Nadat we allemaal van de verbazing bekomen zijn spreken we af donderdagavond met elkaar te gaan eten. Tijdens dat etentje vertellen we het verhaal van Ion en onze klant biedt aan een keyboard voor hem te kopen en dat nog te gaan brengen voordat ze weer naar Nederland vertrekken. Geweldig!! Ion huilde van blijdschap. Zo lang had hij hiervoor al gebeden en nu is zijn gebed verhoord. Van de emotie trilden zijn handen zodanig dat hij er amper op kon spelen.
We spraken Christina die vorig jaar haar zoon op 11 jarige leeftijd verloren heeft. Hij is na veel problemen tijdens de geboorte verlamd ter wereld gekomen. In het ziekenhuis zeiden ze haar dat ze hem maar achter moest laten want hij was niet meer dan een dier en met zo’n kind zou uiteindelijk haar man ook bij haar weg lopen. Zij heeft haar kind toch mee naar huis genomen en na 4 maanden was zij zelf zo depressief dat ze op het punt stond zelfmoord te plegen. Daarna dwong haar moeder haar haar school af te maken (ze studeerde nog) en zei dat zij haar kind niet meer zou zijn als ze dat weigerde. Zij heeft toen besloten haar zoontje toch in een kindertehuis onder te brengen maar na een jaar heeft zij hem weer mee naar huis genomen toen ze zag hoe de kinderen geslagen werden en gevoerd werden als dieren.
Dit zijn zomaar even wat voorbeelden van mensen en omstandigheden die we hier tegen komen.
Heel veel mensen leven in soortgelijke omstandigheden. De meeste kinderen groeien op in een onveilige omgeving met dronken ouders of ouders die er helemaal niet zijn. De meeste kinderen die in een weeshuis wonen hebben hun ouders nog maar deze willen of kunnen niet meer voor hun kinderen zorgen. Het aantal abortussen is ontstellend hoog. Tot voor kort voerden artsen liever een abortus uit dan dat ze goede voorlichting gaven. Een abortus leverde namelijk zoveel op dat ze hun inkomen daarmee flink konden verhogen. Het gemiddelde inkomen (als je al werk hebt) ligt tussen de 150 en 200 euro, terwijl de levensmiddelen hier duurder zijn dan in Nederland
Mensen huilen soms van blijdschap als ze het eten krijgen wat Paulina iedere dag voor een aantal van hen kookt. Paulina werkt ook voor OM, is 66 jaar en loopt iedere dag zomer en winter in haar dorp 3 uur om de meest arme mensen van soep en brood te voorzien die ze zelf kookt. We zijn dan ook heel blij met al het geld wat we gekregen hebben en waarmee we dus extra voedsel kunnen uitdelen. We beseffen tegelijkertijd ook hoe weinig we eigenlijk maar kunnen doen maar doen het weinige met geloof en vertrouwen.
Giften zijn nog altijd welkom op rekening nummer; NL 31 RABO 0336538863
Het is inmiddels al weer ruim 3 weken geleden dat wij uit Nederland zijn vertrokken, tijd voor een berichtje.
Na een ontspannende reis van 4 dagen kwamen wij op vrijdagmiddag aan in Chisinau en kregen een warm welkom. Na een paar rustige dagen o.a. op zondag een kerkdienst, maandag teamdag met een BBQ in het bos en dinsdag gebedsdag zijn we aan het werk gegaan. Dit had nog wel wat haken en ogen want de voortvarendheid die wij in Nederland kennen is hier ver te zoeken. Al voor dat wij vertrokken hadden we gevraagd of er al bekend was wat we zouden gaan doen maar niemand wist dat nog. Er van uit gaand dat we dat maandag wel te horen zouden krijgen hebben we het verder maar laten rusten maar dinsdag wist eigenlijk nog niemand wat we moesten doen. Daarna werd er opeens druk naar allerlei mensen gebeld waarna bleek dat de meeste afdelingen ons wel konden gebruiken en we door de bomen het bos niet meer zagen. De ene dag maakten we tenten schoon voor de zomerkampen en de dag erna moesten we een weeshuis bezoeken, voedselpakketten gaan inslaan en rondbrengen, nieuwsbrieven in enveloppen doen, bezoeken afleggen, in de keuken helpen en kinderwerk doen in andere dorpen en werden we uitgenodigd voor het eten bij andere teamleden om elkaar beter te leren kennen. Tussendoor moeten we er ook nog op letten dat Noa haar schoolwerk doet want zij heeft nog steeds wel een beetje het idee dat ze 3 maanden vakantie heeft. Nu is het ook een drukke tijd hier zo vlak voor de outreaches en het gaat er voor ons gevoel nogal chaotisch aan toe. Soms wordt er anderhalf uur gediscussieerd over wat we hoe en wanneer moeten doen, er worden allerlei mensen gebeld en als het dan geregeld is moet er eerst koffie gedronken worden. Naar ons idee niet zo’n efficiente werkwijze maar we leren flexibel te zijn en ons gewoon maar aan te passen.
Tijdens de bezoeken die we afleggen is het eens te meer duidelijk waarom we hier willen zijn. Hoewel het mooie landschap veel rust en vrede uitstraalt als je er door heen rijdt en je bijna niemand tegen komt op de wegen en denkt; wat zou ik hier graag wonen, veranderd dat totaal als je een dorp binnen rijdt. Je komt bij mensen die op een prachtig plekje wonen maar in zulke erbarmelijke omstandigheden leven dat je je afvraagt hoe het sowieso mogelijk is om in leven te blijven. Een huisje met 1 kamer dat totaal vervallen is, de bovenverdieping is al half afgebroken, de zoldering hangt zodanig naar beneden dat de situatie levensgevaarlijk is en dan zo buitengewoon smerig met een stank van jaren dat de ratten er op af komen. Draai je je om dan zie je een prachtige weidse omgeving. In bovengenoemd huis (zie foto’s) woont een verlamde, alcohol verslaafde man met zijn vader zonder enig inkomen en afhankelijk van wat anderen hem geven.
We bezochten Vasile en Maria, mensen van middelbare leeftijd. Zij is afgelopen winter plotseling verlamd geraakt en ligt op een oude doorgezakte bank in een ontzettend vies huisje waar het wemelt van ongedierte en wordt zo goed en kwaad als het gaat door haar man verzorgt. Ook zij hebben geen werk en inkomen. Onbeweeglijk ligt zij op de vieze bank en in haar ogen is niets meer te lezen dan een doffe gelatenheid.
We hebben Ion bezocht, een man van 46 die op 7 jarige leeftijd zodanig door zijn vader op de grond is gegooid dat hij verlamd is geraakt en ook zijn benen niet verder gegroeid zijn, hij kan dus niet lopen en schuifelt al zittend wat rond. Hij is een aantal keer geopereerd en tijdens een van deze operaties ook nog blind geworden. Ion zou heel graag een keyboard hebben want hij houd veel van muziek en zou dan ook in de kerk mogen spelen. Janet, een van de OM medewerkers heeft geprobeerd dit te regelen maar kon niet aan genoeg geld komen. En wat gebeurd er nu? Afgelopen dinsdag kwamen hier nog een paar andere Nederlanders aan die OM projecten ondersteunen en deze kwamen bezoeken. Tot onze grote verbazing blijkt het een van onze klanten te zijn. Nadat we allemaal van de verbazing bekomen zijn spreken we af donderdagavond met elkaar te gaan eten. Tijdens dat etentje vertellen we het verhaal van Ion en onze klant biedt aan een keyboard voor hem te kopen en dat nog te gaan brengen voordat ze weer naar Nederland vertrekken. Geweldig!! Ion huilde van blijdschap. Zo lang had hij hiervoor al gebeden en nu is zijn gebed verhoord. Van de emotie trilden zijn handen zodanig dat hij er amper op kon spelen.
We spraken Christina die vorig jaar haar zoon op 11 jarige leeftijd verloren heeft. Hij is na veel problemen tijdens de geboorte verlamd ter wereld gekomen. In het ziekenhuis zeiden ze haar dat ze hem maar achter moest laten want hij was niet meer dan een dier en met zo’n kind zou uiteindelijk haar man ook bij haar weg lopen. Zij heeft haar kind toch mee naar huis genomen en na 4 maanden was zij zelf zo depressief dat ze op het punt stond zelfmoord te plegen. Daarna dwong haar moeder haar haar school af te maken (ze studeerde nog) en zei dat zij haar kind niet meer zou zijn als ze dat weigerde. Zij heeft toen besloten haar zoontje toch in een kindertehuis onder te brengen maar na een jaar heeft zij hem weer mee naar huis genomen toen ze zag hoe de kinderen geslagen werden en gevoerd werden als dieren.
Dit zijn zomaar even wat voorbeelden van mensen en omstandigheden die we hier tegen komen.
Heel veel mensen leven in soortgelijke omstandigheden. De meeste kinderen groeien op in een onveilige omgeving met dronken ouders of ouders die er helemaal niet zijn. De meeste kinderen die in een weeshuis wonen hebben hun ouders nog maar deze willen of kunnen niet meer voor hun kinderen zorgen. Het aantal abortussen is ontstellend hoog. Tot voor kort voerden artsen liever een abortus uit dan dat ze goede voorlichting gaven. Een abortus leverde namelijk zoveel op dat ze hun inkomen daarmee flink konden verhogen. Het gemiddelde inkomen (als je al werk hebt) ligt tussen de 150 en 200 euro, terwijl de levensmiddelen hier duurder zijn dan in Nederland
Mensen huilen soms van blijdschap als ze het eten krijgen wat Paulina iedere dag voor een aantal van hen kookt. Paulina werkt ook voor OM, is 66 jaar en loopt iedere dag zomer en winter in haar dorp 3 uur om de meest arme mensen van soep en brood te voorzien die ze zelf kookt. We zijn dan ook heel blij met al het geld wat we gekregen hebben en waarmee we dus extra voedsel kunnen uitdelen. We beseffen tegelijkertijd ook hoe weinig we eigenlijk maar kunnen doen maar doen het weinige met geloof en vertrouwen.
Giften zijn nog altijd welkom op rekening nummer; NL 31 RABO 0336538863
-
08 Juni 2015 - 21:23
Cees En Janneke Visser:
Hoi Gert, Elly en Noa,
Gaaf om een verslag te lezen. Heftig om de foto's te zien en dan ruiken we nog niet eens de luchtjes.
We blijven voor jullie bidden!
liefs
Cees en Janneke -
08 Juni 2015 - 21:23
Helma Tims:
Mooi om een bericht van jullie te lezen. Hartverwarmend dat jullie zomaar bekenden zagen uit Nederland. Mooi om te zien hoe die ontmoeting zo een gebedsverhoring tot stand brengt.
Veel zegen en kracht toegewenst. -
08 Juni 2015 - 21:35
Amanda:
Hoi Noa,
Hoe is het met jou? Ik heb het verhaal gelezen. Fijn dat Ion nu een keyboard heeft.
Ik mis je wel hoor! want het duurt nog hele tijd voor dat we weer kunnen spelen.
Ik hoop dat je daar een fijne tijd hebt!
groetjes van Amanda -
08 Juni 2015 - 21:50
Leonie :
Hoi, allemaal
Fijn om wat van jullie te lezen. Zo blijven we hier ook een beetje op de hoogte. Het komt onwerkelijk over, hoor! Ik hoop dat OM daar veel kan betekenen om het lot van de mensen te verlichten.
En misschien moet je jouw organisatietalent maar inzetten El, om de werkwijze van de hulpverleners te structureren! :)
Groeten van ons!
Leonie
-
08 Juni 2015 - 22:10
Piet En Riet V.d.Lans:
lieve mensen,wat zijn wij blij met het verslag van jullie verblijf in Moldavië.Wij hebben het met verbazing gelezen. Wat een armoede daar. Wij vinden het heel knap van jullie dat jullie dit doen. wij zullen voor jullie bidden en hopen dat er voor deze mensen ook een beetje geluk komt. heel hartelijk bedankt voor jullie verslag en wensen jullie heel veel sterkte. groetjes van Piet en Riet.. -
08 Juni 2015 - 23:57
Elly:
Hoi kanjers,
Wat een ervaringen, wat een verhalen! Ongelooflijk, wat een contrasten!
Logisch dat je door de bomen het bos niet meer kan zien! Neem dan toch maar een extra bakkie koffie, ook al gaat alles te traag en onoverzichtelijk...
Dank voor dit beeldende verslag, het helpt ons om een beetje inzicht te krijgen wat jullie daar mogen doen, ook al zit er (nog) niet veel structuur in. Het is iig veel, heftig en bijna niet niet voor te stellen, deze mensonterende toestanden.
We wensen jullie kracht, wijsheid en liefde toe en we zijn in gebed met jullie verbonden!
Dikke knuffel van ons en een extra dikke knuffel voor Noa van Carmen:)
-
09 Juni 2015 - 00:11
David:
Lieverds,
Wat goed dat jullie hier zijn, dat je je wilt laten gebruiken door de Enige die hoop kan geven in zulke uitzichtloze omstandigheden. Geniet van wat God doet door jullie heen. Voor Hem is niets onmogelijk. Ik geloof dat God je deze mensen laat zien, zoals Hij ze ziet. Laat zijn verlangen voor hen jullie verlangen zijn en verwacht het van Hem. Hij wil je niets liever geven dan de verlangens van je hart (ps. 37:4). Heb verwachting en denk groot, want Hij is groot.
Liefs, David -
09 Juni 2015 - 14:43
Martin En Riëtte Van Zanten:
Ondanks de verschrikkelijke omstandigheden waarin deze mensen leven, een hartverwarmend verhaal van jullie eerste belevenissen. Dank voor het delen met ons. Ja, aanpassen aan een ander tempo is voor ons Nederlanders niet altijd makkelijk; wij willen zoveel en hebben alles gepland. We zien uit naar wat God mag doen in deze bijzondere tijd. Alleen al dat je daar bent is een zegen.
Groet uit Lisse, Martin en Riëtte -
09 Juni 2015 - 19:41
Pa En Ma Stehouwer:
Lieve Elly, Gert en Noa ;
Verslag gelezen en foto,s bekeken het is heel wat als je dit allemaal zo ziet ,wat een armoe .
We mogen hopen en bidden dat jullie dit vol blijven houden .
We wensen jullie veel inzicht en sterkte toe in jullie werkzaamheden .
Voor Noa , doe je best Noa met je schoolwerk en hulp met het kinderkamp .
gr. uit H.I.Ambacht voor jullie en iedereen daar van [ O ]Pa en [ O ] Ma
-
09 Juni 2015 - 22:49
Joke Stehouwer:
Wat een indrukken! Ik probeer me een beetje voor te bereiden maar tegelijkertijd vraag ik me af of je je hier wel op voor kunt bereiden. Gebed is het enige dat dan overblijft. Ik kijk er heel erg naar uit om te komen en een stukje met jullie mee te lopen op deze weg. Hoop jullie zaterdag te zien. Vergeet me niet op te halen op het vliegveld :)
Liefs en zegen,
Joke -
10 Juni 2015 - 08:47
Henk En Lia De Snoo:
Ha Elly , Gert en Noa
Wat een ontroerend verhaal en wat een armoede zeg , wat hebben wij het dan goed en hebben niks te klagen .
Maar wat goed dat jullie dit kunnen en mogen doen en wensen jullie alle kracht toe om dit mooie werk te mogen voort zetten om deze mensen te helpen .
Liefs en een hartelijke groet uit T'ambacht !!
Henk en lia ..
-
10 Juni 2015 - 23:11
Dennis En Marja Boekel:
Hoi Gert Elly en Noa,
Mooi om een bericht van jullie te krijgen.Goed om te horen dat de reis goed is gegaan , en wat werkt het toch anders in die landen...plannen ...stop er maar mee want het loopt bijna altijd anders. En het leven niet te vergelijken met ons rijke leven hier in het westen. ..We bidden voor rust en vrede in jullie gezin en organisatie . Dat de mensen door jullie heen de liefde mogen proeven en ervaren van onze Heer Jezus.
We willen jullie nog de onmisbare Zegen van God toe wensen en dat jullie ook daar tot zegen mogen zijn,
Lieve groeten Dennis en Marja
-
22 Juni 2015 - 09:38
Nicoline:
Hee Noa,
Wat goed om van jou te horen en te zien! Gaaf dat je ook kan helpen door spelletjes te spelen met de kinderen. Ik ga zondag de foto's laten zien bij meerkids. We bidden voor jou en kijken er naar uit om je belevenissen te horen!!!!! Huiswerk maken hoor!!!!!!! Groetjes nicoline namens het meerkidsteam. :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
