Outreach 1

Hallo allemaal,

Inmiddels zijn we weer terug in Chisinau en zijn alle korte termijn teamleden weer naar hun eigen land vertrokken. Ook zijn we helemaal gewend aan het leven hier, het eten, het ritme en al bijna aan de manier van werken.
We hebben een mooie tijd gehad in Corjova en Cojusna. Deze 2 dorpen liggen in de buurt van Chisinau en de invloed van de grote stad is hier goed merkbaar. De armoede is minder en veel mensen hebben werk gevonden in de stad en kunnen elke dag heen en weer reizen. In Corjova zijn we bij de burgemeester op bezoek geweest, een vooruitstrevende man die zijn best doet om allerlei zaken in het dorp te verbeteren. De inwoners zijn dan ook erg over hem te spreken. Als gezin logeerden wij bij de pastor in huis en we mochten van alles gebruik maken. Een mooi groot huis met een prachtig uitzicht over de heuvels en de rivier die Moldavie scheidt van Transnistrie, een gebied dat bezet is door Russische separatisten.
OM heeft hier in samenwerking met de plaatselijke kerk een dagcentrum voor kinderen opgericht en gaan dit ook doen voor ouderen. Het is ontroerend om te zien hoe de kinderen aan je hangen en met je willen spelen. We hebben samen met de tieners uit de kerk een programma gemaakt voor 5 dagen van 9:00 uur tot 17:00 waarbij een aantal vrouwen uit de gemeente elke dag 3 maaltijden verzorgden voor 60 kinderen en voor ons. Een hele klus maar geweldig leuk.

Samen met een sociaal werkster hebben we een aantal gezinnen bezocht en voedselpakketten bezorgd. We waren o.a. bij Tanja en haar 3 kinderen. Tanja’s moeder is alcoholiste en Tanja is geboren terwijl haar moeder dronken was, ze woog ongeveer 1,5 kilo en is met een hersenbeschadiging ter wereld gekomen. Tanja is nu 26 en met haar geestelijke beperkingen heeft ze 3 kinderen te verzorgen, een 4de kind is overleden. Ook zij en de vader van haar kinderen zijn alcoholist. Haar moeder is 62 en ziet er uit als 85, ook Tanja ziet er ouder uit dan wij zelf. Toen wij aankwamen kwam de dronken moeder ons tegemoet, kon haar urine niet ophouden en liep al plassend door het huis. Binnen zat ook nog een buurvrouw zodanig onder invloed van alcohol dat ze geen woord meer uit kon brengen en alleen maar wartaal uit sloeg. De kinderen zien dit dag in dag uit. De sociaal werkster probeert hier zo goed als dat kan te helpen maar zegt tegelijkertijd ook dat het uitzichtloos is doordat alcoholisme van ouders op kinderen wordt door gegeven.

We hebben een leuke tijd gehad met het team, een BBQ bij de rivier en 2 meiden van OM zijn dikke vriendinnen van Noa geworden, Nastea (25 jaar) en Alina de teamleidster (22 jaar). Hier waren we erg blij mee want voor haar is het soms best moeilijk met alleen maar volwassenen en kinderen die haar taal niet spreken.

Ook in Cojusna hebben we een leuke tijd gehad. Het is heerlijk om kinderen zo blij te zien. We bezochten hier een oma die voor haar 2 kleinkinderen moet zorgen van ongeveer 9 en 4 jaar oud. Zij hebben hun moeder al jaren niet gezien omdat ze in Rusland werkt en daar inmiddels een derde kind heeft gekregen. Ze stuurt daarom ook geen geld meer en oma is nauwelijks in staat om voor de kinderen te zorgen. We vroegen haar of de kinderen de volgende dag naar ons kinderkamp mochten komen maar ze had geen tijd om ze te brengen. Toen we zeiden dat we ze dan wel met de auto op zouden halen zei ze dat ze dan de kinderen weer moest wassen en dat was een beetje te veel moeite. De meisjes waren inderdaad ook wel erg vies. Maar donderdag mochten ze komen. En inderdaad, donderdag ochtend stond oma op de stoep met 2 redelijk schone meisjes. Het is ongelofelijk hoe blij deze meisjes waren tijdens alles wat er gebeurde, met stralende ogen liepen ze rond en genoten zo van alles, echt een dagje uit. Waarschijnlijk komen ze nooit van het erf af.

Je hoort veel verhalen van deze kinderen en veelal lijken ze op elkaar, ouder(s) in Rusland, oudere kinderen die voor zichzelf moeten zorgen. Kinderen die in de winter niet haar school kunnen omdat ze geen schoenen hebben. Er zijn kinderen die je de hele dag door willen knuffelen, overal moet je je naam op schrijven en ze zeggen dat je hun beste vriend bent. Het feit dat ze steeds maar door je geknuffeld willen worden zegt ook iets over de liefde die ze missen.

Ook hier hebben we wat bezoeken gedaan en de helft van het team heeft het huisje van een oude man opgeknapt.
We bezochten een man die zijn vrouw 9 jaar geleden aan kanker en tuberculose heeft verloren en zijn uiterste best doet om zijn 3 kinderen schoon en netjes naar school te laten gaan en ze zo goed mogelijk te eten te geven. Hoewel hij heel arm is lukt het hem toch. Hij vertelde ons dat er mensen zijn die de luizen uit het haar van hun kinderen halen en ze tussen hun brood doen om hen nog wat voedzaams te geven. Deze mensen kwamen hem vragen of zijn kinderen ook luizen hadden (per slot is hij ook heel arm) en zo ja, of ze ze dan mochten hebben voor hun kinderen.

De mensen hier zijn ontzettend gastvrij en doen hun uiterste best om het je naar de zin te maken. Uiteraard zijn er ook mensen die het goed hebben en zij zullen je al hun eten voor zetten en je overal in mee laten delen. Ook al hebben ze niets dan lenen ze van alles bij de buren om hun gasten voor te zetten.
Het is een gastvrijheid die wij in Nederland niet zo kennen. Iedereen is altijd welkom en het is dan ook altijd erg gezellig. Steeds weer zeggen ze tegen je; Neem nog wat, je moet eten!!!
Een jongetje waar ik goed contact mee had rustte niet voordat wij door zijn moeder uitgenodigd werden op de thee/koffie. Ze kwamen ons buiten al tegemoet en de hele tafel stond vol met koekjes, fruit en snoepjes enz. Het was heel bemoedigend om bij hen te zijn, een jong christelijk gezinnetje, lieve ouders voor hun 2 kinderen, met een heel goed verzorgd huis. Bemoedigend omdat het je blij maakt als je in een gezin komt die het goed voor en met elkaar hebben, we kwamen er echt blij vandaan. In het gesprek bleek dat beiden werken bij “The beginning of life” een christelijke organisatie in Chisinau die zich inzet om meisjes en vrouwen te redden uit de vrouwenhandel en hen een nieuwe kans te geven. OM werkt samen met deze organisatie dus dat was een leuke bijkomstigheid. In Chisinau hebben ze een winkel waar ze dingen verkopen die deze vrouwen hebben gemaakt om iets te verdienen. We zijn later in deze winkel geweest en hebben het een en ander gekocht. Half juli gaan we mee met een vrouwenkamp dat door hen en OM georganiseerd wordt. Een week vakantie voor vrouwen en meisjes van soms nog maar 10 jaar die uit de handen van traffickers gered zijn. De handel in vrouwen tiert welig hier.

Tussendoor hebben we nog tijd gehad om een speeltuin te verven die nog niet helemaal af was. Deze speeltuin hoort bij het dagcentrum van het local ministrie team in Micleuseni. We brachten daar een bezoek aan een 71-jarige man die het grootste gedeelte van de dag op bed naar een besneeuwd tv beeld ligt te kijken. Bij gebrek aan tabak rookt hij krantenpapier en hij vertelde blijmoedig dat hij nog wel 10 jaar mee zou gaan. Zijn kamertje van ongeveer 2 bij 3 meter was afgesloten en stonk geweldig. Zijn handen zagen zo zwart als de kranten die hij rookte maar hij was in opperbeste stemming.

Vandaag hebben we in Chisinau Stas bezocht. Een jongen van 26, getrouwd, wonend bij zijn ouders. Stas heeft kanker, een hersentumor en heeft ontzettend veel pijn. (Er is ook iets met zijn ruggenmerg maar het is me niet helemaal duidelijk wat het is en of het uitzaaiingen zijn). Zijn ouders hebben hun huis moeten verkopen om zijn operatie te kunnen betalen. Hij heeft geen goed bed wat juist zo nodig is met de rugpijn die hij heeft. Een tussenpersoon heeft bij OM om een matras gevraagd. Het relief-department van OM is verantwoordelijk voor deze aanvragen.

Ook in de ziekenhuizen is hier van alles mis en het komt voor dat er 50 studenten beginnen aan de medische studie en er 75 eindigen waarbij 25 studenten hun diploma gekocht hebben ofwel met gewoon geld of door bijv een leraar een airco in zijn huis te geven. Hierdoor gaat er uiteraard veel mis. Artsen opereren maar raak, operaties die vaak helemaal niet nodig zijn maar wel geld opleveren. Er wordt gezegd dat er bijv. een nier of ander orgaan verwijderd moet worden terwijl je er geen klachten aan hebt. Vervolgens worden deze organen verkocht in het buitenland. Artsen willen naast het geld dat ze van de verzekering krijgen ook altijd extra geld hebben en ze weten dat als je kanker hebt je er alles voor over hebt om geholpen te worden. Zo drijven ze de prijzen voor medische hulp op en bepalen zij wat je moet betalen. Ze zeggen daarbij dat het een vorm van respect voor hen is om extra te betalen. Het is een maatschappij die geregeerd wordt door corruptie. Mensen zijn bang voor zoveel dingen. Toen Noa niet in de lift naar de 16de verdieping durfde zei de moeder van Stas nogal verbitterd; je hoeft niet bang te zijn voor deze dingen, je moet bang zijn voor mensen.

In de eerste instantie geloofden we dit eigenlijk niet maar we horen het steeds weer. Ook de ouders van Stas zijn ten einde raad nu er allerlei dingen verkeerd gegaan zijn en hebben hun zoon meegenomen uit het ziekenhuis en willen geen dokter meer zien omdat ze er geen vertrouwen meer in hebben. Er was bijv na de operatie geen drain in gebracht zodat hij een grote bult op zijn hoofd kreeg vol met wondvocht. Toen zij daarover iets zeiden tegen de arts zei hij, je weet toch dat hij kanker heeft, niets aan te doen. De artsen zeggen al snel dat iemand kanker heeft terwijl het niet zo is of er wordt te weinig onderzoek verricht. Ook worden mensen met allerlei andere klachten al snel naar huis gestuurd waarbij gezegd wordt dat er niets meer aan te doen is.

Van het sponsorgeld dat Joke nog over had hebben we vandaag een matras en een kussen gekocht en bij hem gebracht. Het was ontzettend verdrietig om daar te zijn. We waren blij dat Noa er niet bij was, ze gaat eigenlijk overal mee naar toe en juist nu durfde ze niet in de lift naar de 16de verdieping, alsof het zo moest zijn dat het beter was dat zij er niet bij was. Zijn vrouw, zusje en ouders zaten huilend om zijn bed en het greep mij ontzettend aan. We mochten hem over de Heere Jezus vertellen en met hem bidden. Mochten, omdat zij zoals de meeste mensen hier Russisch Orthodox zijn en veelal alles haten wat christelijk is. Om zijn bed hadden zij allerlei iconen gehangen. We hopen dat jullie voor hem en zijn familie willen bidden. Wonderen gebeuren nog steeds, ook hier en daar gaat grote getuigenis van uit. Bidt dat zij inzien dat hun heiligen hen niet kunnen helpen en dat ze zich willen overgeven aan God.

De ouders hebben ook geen geld meer om hem nog verder te laten behandelen. Als je je huis al verkocht hebt en niemand wil je meer iets lenen dan ben je dus net als Stas ten dode opgeschreven. Alleen als er geld is kan hij nog geholpen worden. Er is hier een internationaal ziekenhuis wat wel goed is maar het is te duur voor de locale mensen. Voor onze begrippen valt dat alles mee maar een Moldavisch maandsalaris van 150 euro ben je al gauw kwijt voor wat onderzoek.

Al met al weer een triest verhaal. Gelukkig maken we ook hele leuke, gekke, humoristische en hilarische dingen mee. We hebben het super naar ons zin.

Zie verder de foto' en videao's

Hartelijke groet van ons 3en