Outreach 2

Lieve mensen,

Het grootste gedeelte van onze tijd hier zit er alweer op, het vliegt voorbij. We hebben al 2 maanden heerlijk weer en ook al is het bewolkt of regent het eens, toch kunnen we altijd buiten zitten en buiten eten. Een enkele keer een vest aan maar daar blijft het ook wel bij. Juli is de heetste maand hier normaal gesproken maar tot nog toe is het goed uit te houden.
De afgelopen 2 weken hebben we gebivakkeerd in Crasnaseni en Drochia, ver naar het noorden van Moldavie, tegen de Oekrainse grens.
Crasnaseni is een verafgelegen dorp met maar 1 toegangsweg maar prachtig gelegen met een geweldig mooie natuur. Veel van de oorspronkelijke bewoners zijn weggetrokken en er zijn dan ook veel leegstaande, vervallen en door groen overwoekerde huizen en veel leegstaande winkeltjes. Het is er erg stil en de armoede is groot. We sliepen met het hele team in het kleine kerkje wat betekende dat op elk vrij plekje een matras of luchtbed lag. Het betekende ook dat de kerkdienst zondag buiten gehouden werd want binnen was geen plaats meer. Maar wat was het mooi om onder de schaduw van een grote boom en uitkijkend over de heuvels deze kerkdienst bij te wonen en het Avondmaal te vieren. De plaatselijke kerk bestaat uit 14 leden maar er is wel een kinderdagcentrum, gesponsord door OM, waar een aantal vrouwen iedere dag hun uiterste best doen om kinderen op te vangen en van eten te voorzien. En hoewel deze vrouwen ook zelf in erbarmelijke omstandigheden leven geven ze toch niet op, gaan niet naar het buitenland maar volharden in hun geloof en werk. Aan het hoofd van deze vrouwen staat Sora (zuster) Lilea, een hardwerkende, altijd bezig zijnde 56-jarige vrouw die naast haar eigen 2 kinderen nog 6 kinderen uit een weeshuis een thuis geeft. Verder zijn er o.a. Angela en Galina, 2 zussen waarvan de een door haar altijd dronken zijnde echtgenoot verlaten is en nu haar 4 kinderen alleen moet opvoeden. Eerst heeft hij zo’n beetje alle tanden uit haar mond geslagen en is toen met de noorderzon vetrokken. De andere leeft nog wel samen met haar echtgenoot maar ook hier is alcohol in het spel en heeft zij geen gelukkig leven, zij slapen met 6 personen in een woninkje met 1 kamer waarvan de buitenmuur op instorten staat. Angela en Galina hebben beiden weinig tot geen tanden en kiezen meer. Als zij lachen houden ze altijd hun mond dicht of als het niet anders gaat houden ze hun hand voor hun mond. Door mensen met ervaring hierin hebben we ons laten vertellen dat je ook bijna niets van je eten proeft als je het niet kunt kauwen en dat je ook niet zomaar alles kunt eten. Deze vrouwen doen en geven alles voor hun kinderen en hebben nooit iets voor hen zelf. Om hen te bemoedigen in het werk wat ze doen en hen iets voor hen zelf te geven hebben we een afspraak bij de tandarts gemaakt en betaald om de hele boel te laten repareren. Op 27 en 28 juli is het zover en worden beiden onder handen genomen. En hoewel de mensen hier weinig emotie tonen liep er toch wel een traantje over de wangen van beide vrouwen.

Tijdens een van de dagen van het kinderkamp zagen we wat kinderen die er direct uitsprongen, een jongetje (Nicolae) van een jaar of 3 met versleten en vuile meisjeskleren en met zulke trieste oogjes, die blijven je lang bij. Oogjes waar jaren van ellende in opgeslagen lagen, meer jaren dan zijn leeftijd telde.
Hij was ook moeilijk te bereiken en na lang aarzelen wilde hij wel samen met mij met een bal spelen. Toen ik hem het een en ander vroeg bleek dat hij samen met een broertje en zusje was. Het broertje (Ion) was 6 jaar en straalde zoveel wantrouwen en boosheid of zelfs wel haat uit, Ik schrok er van. Dit jongetje was eigenlijk al helemaal niet te bereiken en ik kon hem niet aan de praat krijgen. Het zusje (Maria) van 8 jaar was nog het meest open en kletste zo’n beetje met mij. Bij navraag bleek dat deze kinderen uit een heel arm gezin komen en hoorden we wat over hun situatie. We hebben (winter)kleding voor hen gekocht en schoolkleding voor Maria. Schoolkleding is hier verplicht en erg duur in verhouding tot gewone kleding.
Samen met een voedselpakket hebben we dit op een middag gebracht. Het was een snikhete dag en de kinderen zaten onder een boom met dikke wollen trainingsbroeken aan, bij gebrek aan iets anders, zo’n beetje met niks te spelen, speelgoed hebben ze uiteraard al helemaal niet.
Moeders kwam naar buiten zag er net als de kinderen ook uit alsof ze al weken niet gewassen was. Mensen zijn er soms zo ellendig aan toe dat niets meer telt. En hoewel ook de moeder moeilijk te bereiken was liet ze wel merken dat ze blij was met wat we brachten. De jongste 2 jongens gingen ook niet meer naar school (vanaf 2 jaar gaan ze hier naar school) omdat ze geen geld hiervoor had. We zijn toen naar school gegaan en hebben voor een jaar schoolgeld betaald voor deze 2 jongens. En nette ruime en schone school waar ze tot 5 uur ’s middags blijven, goed verzorgd worden en goed te eten krijgen.

Ook hebben we school- en winterkleding en 2 rugzakken gekocht voor Dennis en Eugen, 2 jongens van 8 en 10 jaar. Samen hadden ze 1 broek en de ene dag mocht de Dennis de broek aan en naar school en de volgende dag was het de beurt van Eugen om de broek aan te doen en naar school te gaan. Ook een ontzettend arm gezin maar wat een vrolijke, lieve jongens, ze lachten altijd.

Het valt niet altijd mee om hier de juiste kleding te kopen. In Chisinau gaat dat wel, er is hier elke dag een enorm grote markt met honderden kraampjes opeen gepropt, trouwens levensgevaarlijk als hier ooit brand uit breekt, maar in een dorp als Crasnaseni heb je niets dan een enkel winkeltje van een paar vierkante meter waar je alleen het hoog nodige kunt kopen. Wij moesten dus naar Telenesti, het dichtstbijzijnde stadje. Op een 2de hands markt hebben we toen het een en ander gekocht en de rest nieuw op een andere markt. Het is een hele kunst om voor de juiste prijs te krijgen wat je hebben wilt maar inmiddels ben ik redelijk ervaren om in het Roemeens te onderhandelen en aankopen te doen. Veel mensen vinden dat ook wel leuk want er komen hier bijna geen buitenlanders. Ze willen dan weten waar je vandaan komt en na afloop krijg je nog een dikke knuffel.

Van Stas hebben we niets meer gehoord. De familie wil niemand meer te woord staan dus we weten niet eens of hij nog wel leeft.

Lieve vrienden die geraakt waren door het verhaal van de verlamde Maria die op een doorgezakte sofa lag hebben aangeboden te betalen voor een bed. Inmiddels hebben we dat gekocht en deze week ook gebracht. Een 2de hands bed met een nieuw matras, kussen en beddengoed. Brandje schoon en blinkend wit in hun donkere hutje. Vasili zou Maria eerst wassen en haar daarna op het bed leggen. Maar wat een trieste bedoening. Ik had nu de tijd om eens goed rond te kijken en wat een erbarmelijke omstandigheden. Maria lag daar, in dezelfde houding als weken geleden, haar gezicht vol met vliegen, een uitgedroogd stuk brood naast haar en een fles aangekoekte zure melk. De grond bezaaid met etensresten, lege sigarettendoosjes, medicijnpotjes en allerlei andere troep. Vasili, mentaal zwak, is niet in staat om enige orde hier in aan te brengen en was afwisselend aan het huilen en bidden. Toen wij binnen kwamen lag hij nog met kleren en al aan op de stenen kachel en moesten we hem wakker porren. Hij slaapt daar zonder matras alleen op een paar dekens. Over 2 weken gaan we weer op bezoek.

Verder hebben we weer een aantal kerkdiensten bijgewoond met vaak erbarmelijke en theologisch slecht verantwoorde preken. De meeste pastors zijn weinig of niet opgeleid en willen het liefst in 1 dienst de hele bijbel door wat een ratjetoe aan stellingen oplevert waar niemand meer iets van kan maken. Onze vertalers stoppen soms maar gewoon met vertalen omdat ze er niets meer van begrijpen. Het is jammer dat er geen goed theologische opleiding is hier waar deze goedwillende pastors toegerust kunnen worden.

Verder gaat het goed met ons. De Engels sprekenden hier verbazen zich over Noa en hoe snel zij het Engels onder de knie gekregen heeft. Ze klets hier honderduit met iedereen en maakt allerlei vriendinnen onder de teamleden. Thuis had ze al snel geen zin meer in de extra Engelse lessen en schoot het ook niet zo hard op maar hier moet ze wel en nu gaat het super.

31 juli hoopt Thirza ons een paar dagen te bezoeken en daar kijken we natuurlijk erg naar uit. We hopen 2 dagen naar Zirnesti te gaan, vlakbij Cahul in het zuiden van Moldavie en daar wat families te bezoeken die we kennen. Als we tijd hebben willen we nog een dag een programma voor de kinderen organiseren.

Volgende week staat er een girlscamp voor ons op de planning. Een vakantie voor zo’n 100 meisjes van 10 tot 14 jaar die uit hele kwetsbare gezinnen komen of al verhandeld zijn door vrouwenhandelaars en hieruit gered zijn. Velen zijn al zwanger geweest en/of hebben een abortus ondergaan. Deze meisjes krijgen naast de ontspanning ook lessen over sexualiteit en over omgaan met mannen en jongens. Hoe ze zich moeten opstellen en hoe ze weerbaarder kunnen worden. Heel triest als we het vergelijken met Noa die ook pas 10 is en zo’n onbezorgde jeugd heeft. We gaan met hen naar een kamp ergens in het bos, nogal luxe voor Moldavische begrippen want er is zelfs een zwembad bij dus Noa is heel blij, 100 meiden en een zwembad. Deze meiden zijn zo ontzettend blij als ze kunnen douchen dus een zwembad is helemaal het toppunt.

Dit was het dan weer wat ons betreft.

Groet uit het Moldavische
Gert, Elly en Noa